۷ نکته ضروری در مورد بیماران چاق در اتاق عمل
آنچه که در مورد بیماران چاق در اتاق عمل باید بدانیم:
سایز فیزیکی بیمار چاق مشکلات زیادی را در اتاق عمل هم برای بیمار و هم برای اعضای تیم جراحی، بیهوشی و ریکاوری ایجاد میکند. احتیاطات پیشگیرانه در برابر صدمات برای بیمار و پرسنل، سقوط و سوختگی مدنظر قرار گیرد.
چالش‌های مربوط به مراقبت از بیماران چاق در اتاق عمل شامل موارد زیر است:
1) نقل و انتقال و بلند کردن بیمار.
ویلچر ها و برانکارد های مورد استفاده برای جابجایی بیماران چاق باید متناسب با سایز بیمار باشد. بهتر است از بالابرهای مکانیکی برای جابجایی بیمار استفاده شود. در صورت نبود بالابر باید از پرسنل بیشتری برای جابجایی بیمار و امنیت کامل وی استفاده کرد.
* برانکاردها و تخت جراحی باید متناسب با وزن بیمار باشد و طوری قرار گیرد که جابجا نشود. تخت های جراحی عمدتا نمی‌توانند بیش از 300 تا 350 LBS (ا 136 تا 158 کیلوگرم) را تحمل کنند. کارخانه های سازنده تجهیزات در مورد تجهیزات مورد استفاده برای بیمار با افراد مجرب مشورت می کنند.
تخت های جراحی باید قفل شده و ثابت شود و وزن بیمار را تحمل کنند بنابراین توصیه می شود از تخت های مخصوصی که تحمل وزن این بیماران را دارند استفاده شود.
* هنگام جابجایی بیمار از برانکارد به تخت جراحی هر دو وسیله باید قفل شوند. باید در نظر داشت بند گان بیمار از پشت گره نداشته باشد. باید از بیمار خواست وقتی لبه تخت جراحی قرار دارد، جابجا نشود، زیرا احتمال سقوط وجود دارد. می توان برای جابه‌جایی از خود بیمار نیز کمک گرفت معمولا باید در قسمت رو به روی بیمار قرار گرفت تا از سمت مقابل نیفتد.
* تسمه های مربوط به کمربند هایی که روی تخت جراحی وجود دارند باید بسته شود. از بیمار درخواست می‌شود که تکان نخورد و زمانی که در وضعیت سوپاین قرار دارد سیرکولر باید یک بالش کوچک زیر زانوی وی قرار دهد تا انحنای ناحیه را پر کند.
کمربند، ۲ تا ۳ اینچ بالاتر از زانو برای جلوگیری از سقوط بیمار بسته می‌شود. سیرکولر در کنار بیمار بوده و به بیمار اطمینان می‌دهد که کسی در کنارش هست و از سقوط وی جلوگیری خواهد کرد. کمربندی دیگر باید پایین تر از پاهای بیمار باشد تا احتمال سقوط به حداقل برسد.
2) گان افراد چاق:
چون گاني که بیماران بر تن دارند اغلب کوتاه است باید تا آنجا که ممکن است حداقل قسمت های لازم برای جراحی بیرون باشد. بیماران چاق عمدتاً از پوشیدن گان کوچک و وضعیت پیش آمده خجالت می‌کشند زیرا بخشی از بدن شان برهنه باقی می‌ماند.
3) انجام القای بیهوشی و اینتوباسیون بیمار و حفظ شرایط بیهوشی با مشکلات زیادی مواجه است.
* همواره رگ گیری در افراد چاق با مشکل همراه است. در چنین مواردی باید از افراد ماهر و باتجربه تر استفاده شود. گاهی ممکن است اقدام به انجام کات دان شود تا دسترسی به عروق محیطی امکان‌پذیر باشد، یا ترجیحا جهت تزریق دارو ها از یک ورید مرکزی استفاده شود.
* این افراد معمولاً گردن کوتاه داشته و لوله گذاری در آنها مشکل است. در مبحث بیهوشی اشاره می‌شود که ممکن است در این افراد در وضعیت بیداری اقدام به اینتوباسیون نمود.
* عضلات تنفسی ناکارآمد، قابلیت ارتجاعی پایین عضلات ریوی که به محدودیت باز شدن آنها می انجامد و نیز افزایش فشار وارده از طرف عضلات شکمی در پوزیشن سوپاین منجر به ونتیلاسیون ناکافی ریوی می شود.
* تهویه کم موجب می شود غلظت گازهای بیهوشی در آلوئول های ریوی افزایش یابد بنابراین زمان القای بیهوشی طولانی می شود.
* به نسبت دریافت بالای داروهای بیهوشی جهت القای بیهوشی تراکم داروی بیهوشی در بافت‌ها افزایش می یابد بنابراین محاسبه دارو باید بر اساس وزن بیمار محاسبه و تجویز شود(Ib1=2/2 kg) . فرد سیرکولر باید وزن بیمار را کنترل و در چارت بنویسد. متخصص بیهوشی بر اساس کیلوگرم وزن بیمار میزان دارو را محاسبه و تجویز میکند.
* دوره ریکاوری نیز به دلیل گیر افتادن داروها در بافت ریه و سرعت پایین جریان خون طولانی تر شده و دفع دارو از بدن به کندی صورت می‌گیرد.
4) پوزیشن دهی، پرپ و درپ بیماران روی تخت جراحی:
* پرسنل بیشتری برای پوزیشن دهی بیماران چاق نیاز است.
* بافت های حجیم و نواحی تحت فشار با استفاده از پد های مختلف محافظت می شوند. بافت ها و لایه های چین خورده شکم ناحیه تناسلی و پستان نباید تحت فشار قرار گیرد. این نواحی را می توان با ژل پدها محافظت نمود. استفاده از پتوهای رول شده مناسب نیستند زیرا باعث ایجاد فشار و تمرکز فشار در یک کانون نقطه می شوند.
* باید از وضعیت تهویه و جریان گردش خون بیمار اطمینان حاصل نمود.
* در صورت استفاده از کوتر، ناحیه محل اتصال پلیت باید صاف و خشک باشد. اگر در ناحیه ای پوست چین خورده یا مرطوب باشد احتمال بروز سوختگی افزایش می یابد.
* می‌توان از فرد دیگری برای نگه داشتن پای بیمار حین سونداژ کمک خواست.
* با توجه به وسعت پوست ممکن است بیش از یک ست پرپ مورد نیاز باشد.
5) زمان لازم برای جراحی این بیماران بیش از فرد عادی است.
* حین جراحی‌های به روش باز معمولاً دسترسی به اندام هایی که در عمق هستند مانند کیسه صفرا با مشکل همراه است.
* به منظور دسترسی به ارگان های عمقی و کنترل درد بعد از عمل از ابزار های بلند و بزرگ استفاده می شود.
6) در این بیماران به دلیل استاز عروق خونی عوارض مربوط به ترومبوز وریدی نیز بیشتر است. اریتروسیت ها افزایش یافته و ویسکوزیته ی خون زیاد می‌شود.
همچنین فعالیت عوامل فیبرینولیتیک کاهش می‌یابد. آنتی کواگولانت هایی مانند هپارین زیر جلدی ممکن است به صورت پروفیلاکسی در این افراد استفاده شود.
7) در بیماران چاق به دلیل جریان خونرسانی کم بافتی، روند بهبودی زخم عمدتا با تاخیر صورت می‌پذیرد. عفونت بعد از عمل نیز شایع است.
* تخلیه مایعات در شرایط استریل با استفاده از درناژ بسته می‌تواند فرآیند التیام را تسهیل نماید.
* ممانعت از ایجاد فضای مرده هنگام بستن زخم جراحی در بیماران چاق با مشکلاتی همراه است.
منبع: کتاب اصول و فنون عملکرد فرد سیار و اسکراب/لیلا ساداتی،احسان گلچینی
