پذیرش بیماران سالمند در اتاق عمل
پذیرش بیماران سالمند در اتاق عمل:
احتیاطات خاص در مراقبت از بیماران سالمند در اتاق عمل صورت می پذیرد که به فاکتورهای زیر در این خصوص باید توجه نمود:
هایپرترمی( افت دما):
وقتی دمای بدن افراد سالمند به کمتر از ۳۶ برسد بیماران سالمند در معرض خطر افت دما قرار می‌گیرند. کاهش میزان متابولیسم، محدودیت بازده قلبی، نازک شدن پوست، کاهش حجم بافت عضلانی، از جمله مواردی هستند که افراد سالمند را به سمت افت دما سوق می‌دهند.
در جهت پیشگیری از افت دما باید دمای اتاق را کنترل نمود.
- بالا بردن دمای اتاق
- استفاده از پتوهای گرم کننده
- تجهیزات گرم کننده، همچون تشک های هوایی مواج که هوای گرم در آنها جریان دارد
- استفاده از تزریق سرم گرم
- گاز بیهوشی گرم
- پوشاندن سر بیمار
از جمله اقداماتی هستند که به منظور پیشگیری از بروز هیپوترمی به کار گرفته می‌شوند.
پوزیشن دهی:
در طول انتقال بیمار به تخت جراحی و حین پوزیشن دهی نباید بیمار سالمند را کشید.بلکه باید با بلند کردن عضو مربوطه پوزیشن مربوطه را ایجاد نمود. از آنجا که ضخامت پوستی این افراد کم شده است آنها در معرض ایجاد زخم های سطحی هستند.
به دنبال کلسیفیکاسیون و آرتروز مفاصل سخت و دردناک شده اند و جابه جایی و حرکت در آنها محدود شده است. با حمایت از ناحیه کمر و گردن بیمار توسط پدهای مناسب باید از بروز ناراحتی ناشی از استئوپروز کیفوز و آرتریت روماتویید پیشگیری نمود.
کشیدگی بیش از حد گردن حین جراحی هایی مثل تیروئیدکتومی می تواند آسیب های جدی بر ساختار استخوانی و شریان‌های ورتبرال وارد نمایید.
با استفاده از تشک مواج هوا و پد های محافظ می توان از اعمال فشار موضعی در نواحی مختلف بدن پیشگیری نمود.سیستم گردش خون و تنفس نباید تحت فشار قرار بگیرد.
- کاهش برونده قلبی
- تصلب شرایین
- استاز وریدی
- کاهش ظرفیت ریوی
- کاهش اکسیژن رسانی بافتی
تغییرات مشخصی هستند که در افراد سالمند دیده می شوند.
پایش ضد انعقادی:
عدم بکارگیری تجهیزات و وسایل ضد آمبولی، افت فشار خون، جریان خون آهسته و کند در بیماران سالمند منجر به خطر تشکیل آمبولی در عروق می شود.
استفاده از جوراب های ضد آمبولی یا تجهیزات و وسایل اعمال کننده فشار متناوب به پاها کمک میکند تا خطر بروز آمبولی به حداقل برسد.
پایش و مانیتورینگ:
کاهش جریان کلیوی و توانایی در دفع مواد زاید باعث می شود که تعادل الکترولیتی به هم بریزد و دفع داروها با مشکل مواجه شود. فرد سالمند نمی تواند کاهش حجم مایعات بدن و خونریزی را تحمل کند و به سرعت دچار هیپوولمی می‌شود.
میزان خون از دست رفته و ادرار دفع شده باید اندازه گیری و ثبت شود. بسته به نوع جراحی ممکن است نیاز به کنترل و پایش گازهای خون شریانی و الکترولیت ها مطرح باشد.
واکنش نسبت به دریافت داروهای بیهوشی باید در تمامی سالمندان ارزیابی شود. اختلال در ریتم و ریت قلبی ممکن است پیش درآمد یک بحران جدی باشد.
بیماران با شرایط ویژه:
بیماران ضعیف مبتلا به بیماری‌های مزمن و سالمندان در مواجهه با استرس جراحی و دریافت داروهای بیهوشی با مشکلات زیادی مواجه می شوند. موارد دیگری از جمله مصرف داروها و مواد خاص مشکلات بالینی شناسایی نشده در مرحله قبل از عمل می‌تواند وضعیت مخاطره آمیزی برای بیمار در طول جراحی یا پس از آن ایجاد نماید.
معمولاً نتایج تست های تشخیصی آزمایشگاهی قبل از عمل به جراح در تشخیص قطعی کمک می کند. بعد از اینکه وضعیت فیزیولوژیک بیمار بهبود یافت و وضعیت پایداری پیداکرد مداخلات جراحی انجام می گیرد.
برای مثال بیمار دچار فشار خون بالا یا پایین یا دیس ریتمی قلبی باید ابتدا درمان شده سپس در اتاق عمل پذیرفته شود. مگر در موارد اورژانسی انجام مراقبت ها و درمان های موثر قبل از عمل در جهت کنترل قند بیماران دیابتی کاهش وزن بیماران چاق یا درمان پیشگیرانه کنترل عفونت، منجر به کاهش عوارض حین و پس از جراحی شده و شرایط عمل جراحی را به وجود می آورد.
از آنجا که بیماران در سنین متفاوت و سطوح مختلفی از بیماری و نیازهای مراقبتی و درمانی در بیمارستان و بخش جراحی پذیرفته می شوند، لازم است با روش های مختلف نسبت به شناسایی و رفع نیازهایشان اقدام نمود.
بیماران دچار نواقص و اختلالات حسی و جسمی:
ممکن است گروهی از بیمارانی که در اتاق عمل و در حوزه جراحی پذیرفته می‌شوند مشکلاتی داشته باشند که هیچ ارتباطی به مسئله جراحی آنها ندارد.
برای مثال اختلال و نقصی که در یکی از حواس پنجگانه دارند یا نقص های فیزیکی که در جسم و بدنشان دارند این اختلالات منجر به تجربه ترس و اضطراب بیشتر این بیماران شده و موجب نیاز ویژه آنها به امر مراقبت می‌شود به طور معمول این بیماران دوره ریکاوری سخت تری را نسبت به دیگران تجربه می‌کنند.
اختلالات حسی:
برقراری ارتباط موثر عامل اصلی و جزء ضروری در بررسی مناسب و صحیح بیمار به منظور کشف نیازهای مراقبتی او در جهت انجام مراقبت صحیح از اوست.
تیم جراحی باید بداند که بیمار چه محدودیت ها و مشکلاتی دارد. بیمار نیز حق دارد بداند در طول جراحی چه اتفاقی برایش می افتد و چه طور می تواند در مراقبت از خودش نقش داشته باشد.
سد زبانی یا مانع گفتاری:
یک مانع کلامی و گفتاری می تواند شرایط پیچیده ای را در برقراری ارتباط به وجود آورد. وقتی فرد در شرایط استرس است و نمی‌تواند با دیگری ارتباط برقرار کند، معمولا اضطرابش افزایش می یابد.
عدم توانایی در فهم و بیان کردن آن چیزی که بیمار قصد تفهیم آن را دارد باعث بروز رفتاری نامناسب از طرف او می شود.
زبان بدنی یا زبان غیر کلامی فشار به مواردی از جمله برقراری ارتباط از طریق تماس چشمی یا تغییر حالت صورت و چهره اطلاق می شود.
با استفاده از این شیوه می توان حتی با بیماران غیر هم زبان یا بیماران دارای مشکلات گفتاری ارتباط برقرار کرده و به آرامش آنها کمک میکند.
در موارد بیماران غیر هم زبان که نمی توانند ارتباط برقرار کنند در صورت امکان باید از یک مترجم کمک گرفت تا مطلبی که بیمار می گوید را ترجمه کرده و با تیم جراحی و بیمار ارتباط برقرار کند.
از آنجا که ممکن است جهت کسب بسیاری از اطلاعات مربوط به بیمار از خانواده و وابستگان آن کمک گرفت.لازم است مترجم بتواند اطمینان بیمار و خانواده او را به منظور برقراری ارتباط و کسب اطلاعات مورد نیاز به دست آورد و در اختیار تیم درمانی و مراقبتی قرار دهد.
بیمار نیز حق دارد که کاملا در خصوص پروسیجر جراحی و مراقبت هایی که قرار است برای بیمار انجام شود آگاهی کامل را کسب کند.
نقص شنوایی و ناشنوایی:
اختلال در حس شنوایی از کم شنوایی تا عدم هدایت صوت و ناشنوایی مطلق متفاوت است. این اختلال می تواند در اثر افزایش سن ایجاد شده یا به شکل ژنتیکی از بدو تولد با فرد همراه باشد در مواردی نیز نقص شنوایی ممکن است در اثر بیماری یا تروما به وجود آید.
شدت این نقش تعیین کننده میزان اختلال حاصل در برقراری ارتباط بیمار خواهد بود. بعضی از بیماران نیز از زبان اشاره استفاده میکند.
گروهی با کاشت حلزون و بعضی با سمعک مشکلشان حل می‌شود اما بعضی لب خوانی می‌کنند. اگر بیماران با سواد باشند به صورت نوشتاری هم می شود با آنها ارتباط برقرار کرد. بنابراین وقتی افراد از زبان اشاره استفاده می‌کنند باید یک مترجم وجود داشته باشد که علایم را برای ما تفسیر کند تا منظور بیمار را متوجه شویم.
هنگام برقراری ارتباط با بیمار دچار نقص شنوایی باید موارد زیر را مد نظر قرار داشت:
در اتاق کاملا ساکت قرار بگیریم زیرا صداهای پیرامون ممکن است اذیت کننده باشد. افراد ناشنوا ممکن است صداها را به صورت نجوایی و وزوز بشنوند یا نسبت به صداهای خیلی ضعیف حساس بوده و واکنش های متفاوت و مختلفی از خود نشان دهد.
باید به طور مستقیم به بیمار نگاه کنید و به آرامی و با تن صدای متوسط و در شرایطی که دیده می‌شوید صحبت کنید نباید روی کلمات و حرکات خیلی فشار آورید و در تکلم و فشردن لب ها اغراق نمایید همچنین چهره و صورت خود را خیلی فشرده و جمع نکنید همه این ها باید طوری باشد که بیمار به شما اعتماد کرده و برقراری ارتباط برایش میسر و راحت باشد.
باید در نظر داشت این برقراری ارتباط با بیمار ناشنوا همراه ماسک روی صورت نباشد. زیرا بیمار با لب‌خوانی متوجه گفتار پرستار خواهد شد.
ضمن اینکه مستقیم به چشمهای بیمار نگاه کرد تا بیمار متوجه منظور شود. باید اطمینان حاصل کرد که بیمار می فهمد و پاسخ سوالات را با اشاره و هر چیز دیگر را می دهد.
برای توضیح فعالیت خود به بیمار هر وسیله ای مثل تسمه ایمنی تخت را قبل از کاربرد و اتصال به وی نشان دهید. در صورت امکان به بیمار اجازه دهید قبل از عمل از سمعک استفاده کند. اگر به هوشیار بودن بیمار حین جراحی نیاز است سعی نمایید به نوع وسیله ای که بیمار استفاده میکند و نوع تنظیم آن برای بیمار پی ببرید.
بیماران نابینا و دچار نقص بینایی:
بیمارانی که نابینا هستند به محیط اطراف خود اطمینان ندارند. بنابراین برای ایجاد ارتباط با آنها باید به نکات زیر توجه نمود:
بیمار را با یک تون صدای متوسط به اسم صدا کرده و خود را معرفی کنیم و مطمئن شویم صدای ما در حدی است که بیمار ان را می شنود. قبل از لمس بیمار باید با وی صحبت کرد تا متوجه حضور ما شود.
برای پیشگیری از واکنش استرسی باید وقایع پیرامون بیمار را برای وی توضیح داد قبل از هر تماس فیزیکی برای برقراری ارتباط یا انجام عمل بیمار را مطلع نمود. هنگام انتقال بیمار به تخت جراحی دست او را بگیرید و به وی کمک کنید زیرا این کار موجب احساس امنیت در وی می شود.
به بیماری که دچار نقص بینایی است باید اجازه داد تا آخرین لحظه قبل از بیهوشی وسایلی مانند عصا یا عینک را به همراه داشته باشد. اگر بیهوشی عمومی مدنظر است وسایل کمکی بینایی بیمار را در واحد مراقبت ویژه پس از بیهوشی نگهداری کنید تا بعد از عمل در اتاق ریکاوری به وی بازگردانده شود. قبل از القای بیهوشی عمومی لنزهای تماسی باید برداشته شود زیرا ممکن است روی قرنیه خشک شده یا جابه جا کردند.
مشکلات جسمی و فیزیکی:
بیمارانی که دچار مشکلات جسمی هستند نیاز به طراحی یک برنامه مراقبتی ویژه دارد از جمله موارد می‌توان به بیمارانی که دچار شکستگی بوده یا زخم فشاری دارند اشاره نمود که ممکن است در پوزیشن دهی آنها روی تخت جراحی با مشکلاتی مواجه شد.
در بیماران دچار فلج مغزی اسپاسم عضلات حرکتی لازم است که این پوزیشن دادن و انتقال بیمار به تخت جراحی از پرسنل بیشتری در اطراف برانکارد استفاده شود تا از خطر سقوط بیمار پیشگیری گردد.
استفاده از یکسری اقدامات حمایتی یا وسایل کمکی و نیروی اضافی حین پوزیشن دهی و جابه‌جایی این بیماران مطرح است. استفاده از ژل پدهایی که فشار وارده را تعدیل می کنند یکی از این اقدامات حمایتی است ممکن است ایجاد میدان دید و اکسپوژر مناسب ناحیه جراحی در این بیماران با مشکل همراه باشد.
میلیون‌ها نفر در دنیا دچار آرتریت هستند. کودکانی که دارای آرتریت روماتوئید هستند، دارای مشکلاتی در سنین مختلف می باشند. بیماری های خود ایمنی ممکن است در هر سنی ایجاد شده و سفتی عضلات تورم و دفورمیتی هایی را در دست پا و گردن و التهاباتی در عروق خونی و صدماتی را در بافت‌ها و ارگان‌های مختلف بدن ایجاد کنند.
لازم است روی تخت جراحی مفاصل این بیماران به طور مستقیم و صاف قرار گیرد و مفاصل با پد های مناسب حمایت شده و پوزیشن لازم برقرار شود.
چنانچه بیمار تحت درمان طولانی مدت با داروهای ضد التهابی غیر استروئیدی و کورتون درمانی بوده باشد در اتاق عمل در معرض خطر خونریزی قرار می گیرد. یا ممکن است بعد از عمل دچار خونریزی زخم شود.
اینها موارد خاصی هستند که باید مدنظر باشند بیماران فلج نخاعی قادر به حرکت نمی باشند. بیمارانی مانند افراد مبتلا به فلج مغزی که به طور ارادی قادر به کنترل عضلات و ماهیچه های خود نیستند باید با دقت تحت مراقب باشند تا سقوط نکرده و حین انتقال دچار آسیب و صدمه نشود.
این بیماران حساسیت کمتری نسبت به سرما گرما و غیر دارند مانند نوروپاتی در بیماران دیابتی در نتیجه باید مراقب بود دچار سوختگی و هیپوترمی نشوند.
اختلال در عملکرد شناختی:
بعضی اوقات برقراری ارتباط با بیمارانی که دچار نقص در عملکرد شناختی هستند، خیلی مشکل است. عملکرد های شناختی مبتنی بر هوش و توانایی تفکر فرد قدرت یادگیری و به خاطر سپردن و حل مسئله می‌باشند.
در بسیاری از مواقع تشریح و توضیح پروسیجرهای درمان مراقبتی و محیط درمانی برای این بیماران گیج کننده و ترسناک است.
ارتباط کلامی باید در سطح فهم و پاسخ بیمار برقرار شود. همچنین لغات خیلی ساده و تون کلامی نرم استفاده شود. همچنین می توان از افراد خاص دیگری که از این بیماران مراقبت کرده یا با او زندگی می‌کنند کمک گرفت.
بیماران دچار اختلالات شخصیتی سطح متفاوتی از شناخت دارند، بنابراین فهم میزان سطح شناخت آنها در برقراری ارتباط با آنها مفید است. بر اساس سطح آگاهی و درک آنها ممکن است برقراری ارتباط با این بیماران بسیار سخت باشد. بنابراین جهت تسهیل در انتقال آنها به اتاق عمل در مرحله قبل از عمل به آن ها آرام بخش تجویز می شود.
مطالعه بیشتر
💡 هفت نکته طلایی در مورد بیماران دیابتی در اتاق عمل
منبع: کتاب اصول و فنون عملکرد فرد سیار و اسکراب/لیلا ساداتی،احسان گلچینی
