استانداردسازی مراقبت از بیمار(قسمت اول)

اهمیت استاندارد سازی

پرسنل جراحی باید قادر باشند با تمام موقعیت‌ها مواجه شوند و بهترین دانش و مهارت خود را به بیمار ارائه کنند. اگرچه استفاده از تکنیک‌های مختلف ممکن است به نتایج مشابه ختم شود، هر سازمان سیاست ها و روش هایی برای تمام پرسنل بر مبنای استانداردها عملکردهای شایسته و خط مشی هایی که توسط سازمان‌های حرفه‌ای بر مبنای تحقیقات علمی است را بنا می نهد.

این سیاست های مکتوب روش‌ها و خط مشی ها، از بی نظمی جلوگیری کرده و سبب افزایش همکاری در فعالیت‌ها می‌شود. هدف خط مشی‌ها یا راهنماها نشان دادن راهی برای عملکردهای یکپارچه در مراقبت از بیمار است.

نقطه هدف عمده در استاندارد سازی فعالیت‌ها تامین امنیت و رفاه بیمار و پرسنل است. یکپارچگی و استانداردسازی روشها به دلایل ذیل در توسعه مهارت و کفایت کمک می کنند:

• برای مربیان راحت تر است که روش های صحیح مراقبت از بیمار را تعلیم دهند.
• اگر همه اشخاص به یک روش عمل کنند یادگیری آسان تر می شود.
• با استفاده از شیوه های ارزیابی، می توان عدم عملکرد مناسب را تشخیص داد و در صورت نیاز در روشها بازبینی کرد.
• روش های یکپارچه، بررسی موثر را در طول آماده سازی برای هر روش جراحی فراهم می کنند.
• در صورت نیاز، یک شخص می‌تواند در طول روش جراحی جایگزین شخص دیگری شود و جای وسایل و تجهیزات را دقیقاً بداند.
• اجرای روش های روتین منجر به ایجاد عاداتی می‌شود که سرعت فکر و عمل را می افزاید. انجام کار در یک روش خاص فرد را خبره می‌کند .
• دانستن استانداردها به تصمیم گیری هوشمندانه در هنگام نیاز بیمار در تغییر روتین ها کمک می کند.

منابع حرفه‌ای استانداردها

استانداردهای مراقبت به عنوان فعالیت‌هایی که یک شخص دور اندیش و عاقل با استفاده از آموزشهای فرا گرفته شده و تجارب کسب شده در شرایط مشابه انجام می‌دهد تعریف می‌شود.

استانداردهای حرفه‌ای، فعالیت های اجرایی بهبود عملکرد، آموزش مستمر، رفتار اخلاقی، مسئولیت پذیری و پاسخگو بودن را ترسیم می‌کند.

استانداردهای تدوین شده از طرف سازمان های نظارتی مربوطه از نظر اجرا مدیریت می‌شوند. استانداردهای عملی برای مراقبت از بیمار در حوزه جراحی شامل استانداردهای حرفه ای و دقیق هستند. منابع متعددی از استانداردهای مراقبت از بیمار در این لیست معرفی شده‌اند:

1)استاندارد های پرستاری جراحی:
این استانداردها که از استانداردهای ANA برای کار در اتاق عمل در ۱۹۷۵ سرچشمه گرفته توسط ANA و AORN تایید شده و در اصل در سال ۱۹۸۱ منتشر شده اند. بر حسب نیاز بازنگری ها به صورت سالانه انجام شده اند.

این پنج استاندارد برای سطح بهینه پرستاری جراحی به صورت سالانه در استانداردهای AORN منتشر شده‌اند. قالب استاندارد در کیفیت مراقبت از بیمار بیان شده است و شامل ساختار، فرایند و بازده است. این سه مولفه ابزاری برای پرستاری در حوزه جراحی برای تجزیه و تفسیر مراقبت فراهم می‌کنند. بر حسب نیاز سالانه، تغییرات یا اصلاحاتی انجام می‌شوند.

• استانداردهای اجرایی پرستاری:
  استانداردهای ساختاری هستند که قالبی برای اجرا و سازماندهی عملکردها در موقعیت های متفاوت فراهم می کنند.
• استاندارد های بالینی در جراحی:
  استانداردهای فرایندی هستند که بر اساس تکنیک های حل مسئله و با استفاده از اصول و تئوریهای علم رفتاری و بیوفیزیکی به نحوی به کارگیری فرایند پرستاری می‌پردازند. این استانداردها توضیح می دهند که چگونه فرایند پرستاری در محیط جراحی استفاده می شود.استاندارد مراقبت های پرستاری در حوزه جراحی (PNDS) ابزاری برای جمع آوری و اندازه گیری داده ها فراهم می‌کنند.
• استانداردهای حرفه ای جراحی:
  استانداردهای فرایندی هستند که سطح رفتار حرفه ای پرستاری را توصیف می کنند . این فرایندها وابسته به ارزیابی کیفیت، آموزش مداوم، ارتباطات دانشگاهی، تشریک مساعی، رفتار اخلاقی و استفاده از منابع تحقیقات مدرک محور و رهبری می باشند.
• استانداردهای رشد کیفی و اجرایی:
  برای پرستاری در حوزه جراحی استانداردهای فرایندی برای کمک به توسعه روش ها به منظور اندازه گیری، ارزیابی و توسعه مراقبت از بیمار می‌باشند.
• نتایج مربوط به بیمار در حوزه جراحی:
  این استانداردها نتایج مطلوب قابل مشاهده در طول فازهای مراقبت از بیمار را در مراحل قبل، حین و بعد از جراحی منعکس می‌کنند. این استانداردها بر تشخیص یا مداخلات درمانی بیمار و پاسخ‌های خانواده به وقایع طول مدت جراحی تمرکز دارند.هر نتیجه به دست آمده قابل ارزیابی و کنترل با مولفه استانداردش در PNDS است.

2) انجمن پرستاران اتاق عمل کانادا (ORNAC):
استانداردهایی برای پرستاری اتاق عمل و دستیابی به کیفیت مطلوب مراقبت منتشر کرده است.

3) انجمن تکنولوژیست های آمریکا (AST):
استانداردهایی را تدوین نموده که خط مشی هایی برای مراقبت ایمن و موثر از بیمار در مراحل قبل، حین و بعد از جراحی فراهم کرده و شامل مهارت های درون فردی ،امنیت محیطی و کاربرد اصول تکنولوژی جراحی

4) استانداردهای مربوط به کمیته مشترک (TJC)
این استانداردها که در انجمن سالانه بیمارستان ها منتشر شده اند، استانداردهای کاربردی و اجرایی محور هستند که بر مراقبت بالینی بیماران و مدیریت سازمان های ارائه دهنده خدمات تمرکز دارند.
آنها به کفایت، تاثیر، ایمنی، مناسب بودن، تداوم، در دسترس بودن خدمت و رضایت بیمار مربوط می شوند.TJC انجام این استانداردها و بازبینی نتایج بالینی آنها را از مراقبت ارائه شده به عنوان معیار اساسی اعتباربخشی، ارزیابی می‌کند. شاخص بالینی به عنوان معیار های خروجی مراقبت از بیمار عمل می‌کند. 

• TJC اهداف کلی در ایمنی بیمار را بنیان می دهد .
• دقت در شناسایی بیمار با استفاده از حداقل دو شاخصه از موارد شناسایی هویت.
• ارتقای سیستم گزارش دهی بر اساس اصول استاندارد( از یک ارائه دهنده خدمت به ارائه دهنده دیگر) انعکاس کلامی، جلوگیری از به کارگیری اختصارات و علائم، اطمینان خاطر از تداوم ارتباط با بیمار.
• ارتقای ایمنی تجویز و کاربرد داروها در داروهای مشابه یا ظاهراً مشابه با برچسب زدن روی بسته بندی همه داروها که خطر اشتباهات دارویی را کاهش میدهد.
• کاهش خطر انتقال بیماری ها و حفظ سلامت فردی با شستشوی دست و ثبت و گزارش هر نوع مرگ غیر قابل پیش بینی یا هر نوع کوتاهی عملکرد منجر به بروز سپتی سمی یا عفونت.
• دقت و تکمیل فرآیند مصرف داروها جهت فهم اثرات دارویی از گذشته تا کنون و مشخص کردن لیست داروهای مسکن وی موجود برای بیماران و کارکنان.
• کاهش خطر ناشی از وسایل و تجهیزات مربوط به انتقال بیمار به اتاق عمل. بر اساس یک فرایند ارزیابی معین باید امکانات موجود و روش انتقال بیمار بررسی شوند.
• تشویق بیمار به مشارکت در امر مراقبت از خود و هدایت و تشویق وی و خانواده‌اش جهت پرسیدن سوالات و موضوعاتی که باعث نگرانی و ترس آنها شده است.
• شناسایی خطرات مربوط به ایمنی بیمار در جمعیت بیماران دچار اختلالات روحی و روانی جهت جلوگیری از آسیب رساندن به خود و خودکشی.
• ارزیابی بیمار جهت تشخیص تغییرات بروز داده شده و دسترسی فوری به اشخاص ماهر و کارشناس در زمان تغییر شرایط بیمار.

5) استانداردهای سازمان حمایت ملی (NFPA) .
این استانداردها برای کاهش میزان خطرات محیطی وارد بر بیمار و پرسنل به کار می‌روند.

6) انجمن استاندارد های توسعه تجهیزات پزشکی (AAMI):
این استانداردها، اسناد مرجعی را در سطوح مورد قبول از نظر ایمنی و آزمایشات ضروری در این زمینه فراهم می کنند . استاندارد های AAMI  اصولی برای استریل کردن، ایمنی کار با دستگاه های الکتریکی، ارزیابی، نگهداری، استفاده از ابزار و تجهیزات پزشکی و مانیتورینگ بیمار برای کادر بهداشتی درمانی تدوین نموده است.

7) استانداردهای مربوط به کنترل خطرات بالینی:
این استانداردها توسط گروه های حرفه ای و پزشکی نوشته شده اند. این موارد بیشتر تجارب افراد حرفه ای هستند که هشداری برای نیروهای بی تجربه اند که نسبت به تعهدات خود واقف باشند.