دیابت و راه های درمان در طب نوین چیست؟
درمان دارویی دیابت و داروهای مخصوص بیماران دیابتی
در بسیاری از موارد پزشک برای کنترل و کاهش بیماری دیابت از داروهای ساخته شده در طب مدرن استفاده می کند که با انها آشنا می شوید . البته محققان و آزمایشگاه های بسیاری در مورد این بیماری در حال پژوهش و مطالعات می باشند و تاکنون داروهای خوبی نیز برای درمان و یا کنترل این بیماری آسیب رسان تولید شده است که در زیر به بخشی از آنها می پردازیم.
بی گوانیدها :(Biguanides )
یکی از دسته دارویی که برای این بیماران استفاده می شود می باشند که به معرفی آن می پردازیم.
متفورمین (Metformin ) تنها داروی این دسته است. متفورمین مقاومت بدن به انسولین را کاهش می دهد وهمچنین تولید گلوکز توسط کبد را مهار می کند. متفورمین جذب گلوکز را در دستگاه گوارش کاهش می دهد.
سولفونیل اوره ها (Sulfonylureas )
دسته دیگر داروهای مورد استفاده در این بیماران می باشند .
سولفونیل اوره ها با تحریک آزاد شدن انسولین از سلول های بتا پانکراس باعث پایین آمدن قند خون می شوند و در کنترل قند خون ناشتا بسیار مؤثرند و از این رو باعث خطر کاهش قند خون (hypoglycemia ) می شوند.
تیازولیدین دیون ها (Thiazolidinediones)
از دیگر دسته های دارویی درمان این بیماری می باشند.
داروهای این دسته مقاومت بدن نسبت به انسولین را کاهش می دهند که عبارتند از :پیوگلیتازون( pioglitazone) و روزیگلیتازون (Rosiglitazone)
مگلیتینایدها (Meglitinides):
داروهای این دسته شبیه سولفونیل اوره ها بوده و باعث ترشح انسولین از پانکراس می شوند .گرچه آنها کوتاه اثر هستند (short – acting)اما ، باعث خطر کاهش قندخون نمی شوند . داروهای این دسته شامل رپاگلیناید (Repaglinide)و ناتگلیناید (Nateglinide)است.
مهارکننده های دی پپتیدیل پپتیداز (Dipeptidylpeptidase inhibitors):
این دسته دارویی جدیداً توسط FDAتایید شده است و در حال حاضر تنها داروی سیتاگلیپتین (Sitagliptin)یا (Januvia)در این دسته قرار می گیرد . این دارو با مهار آنزیم 4-DPPباعث ترشح انسولین در یک مدت طولانی بعد از غذا می شود و در نتیجه قندخون پایین می آید .
مهار کننده های آلفا گلوکوزیداز (glucosidase inhibitors Alpha):
داروهای این دسته جذب گلوکز موجود در مواد غذایی را در دستگاه گوارش به تاخیر می اندازد.این داروها برای کاهش قندخون بعد از غذا استفاده شده و شامل آکاربوز (Acarbose)و میگلیتول (Miglitol)می باشند .
انسولین:
همه افراد مبتلا به دیابت نوع اول و بعضی از افراد مبتلا به دیابت نوع دو انسولین مصرف می کنند .
5 نوع انسولین وجود دارد که شامل:
– انسولین سریع اثر ( Rapid – acting )
– کوتاه اثر (Short – acting )
– متوسط اثر ( Intermediate – acting)
– طولانی اثر ( Long – acting)
– ترکیبی ( Premixed )است .
ترکیب داروهای خوراکی دیابت (Combination oral diabetes drugs )
از آنجایی که داروها از طرق مختلف باعث کاهش قندخون می شوند ، گاهی برای افزایش تأثیر درمان ، آنها را با هم ترکیب می کنند .بیمارانی که در آغاز از یک دارو استفاده کرده اند، ممکن است در آینده برای کنترل قندخون خود به داروی دیگری نیاز داشته باشند . شواهد نشان داده اند که هنگامی که دو دارو با هم استفاده می شوند اثرات داروها افزایش می یابد .
Exenatid Incretin mimetic
این دارو مانند هورمون incretin در بدن عمل می کند و باعث افزایش تولید انسولین و آهسته کردن تخریب آن می شود . در دیابت نوع دوم به تنهایی و یا همراه با متفورمین استفاده می شود.
Premlintide Amylin analogues
این دارو مانند هورمون آمیلین (Amylin )در بدن عمل می کند و باعث افزایش تولید انسولین و آهسته تر کردن تخریب آن و در نتیجه منجر به کاهش تولید گلوکز توسط کبد و کاهش اشتها می شود .
درمان انواع دیابت با تکنولوژی HDV
در کارآزمایی ISLE-1دانشمندان به ارزیابی تکنولوژی HDV یا Hepatocyte Directed Vesicleبر بهبود درمان دیابت نوع 1 و 2 با انسولین پرداختند.
HDV شامل مولکولهایی است که سلولهای هپاتوسیت کبد را هدف قرار می دهد. این مولکولها می توانند به انسولین بدون ایجاد هیچگونه تغییری در ساختار آن افزوده شوند. افزودن این مولکولها می تواند توسط داروسازان یا بیماران یک بار به یک ویال انسولین انجام شود.
آزمایشات انسانی نشان داده است که افزودن HDV به انسولین به طور قابل توجهی موجب کاهش غلظت قند خون پس از غذا در مقایسه با استفاده از انسولین های معمولی می شود.
عوارض خطرناک دیابت:
دیابت یا مرض قند از بیماری های شایع و ناتوان کننده انسان است که میتواند مشکلات جدی را برای اندام ها ایجاد کند. یکی از این مشکلات زخم های مزمن و مقاوم به درمانی است که معمولا در کف پای این بیماران ایجاد میشود. این عارضه را پای دیابتی Diabetic foot هم میگویند.
مشکلاتی که برای پای افراد مبتلا به دیابت ایجاد میشود به علت دو اشکال عمده ای است که دیابت مسبب آن است. این دو مشکل اختلالات اعصاب محیطی و کم شدن جریان خون اندام است.
اختلال عروقی زمینه ساز بروز زخم در پای فرد مبتلا به دیابت است
کف پا دورترین قسمت بدن از قلب است و نسبت به دیگر بافت های بدن خون کمی دریافت میکند. به همین علت است که در هوای سرد اولین جایی از اندام که سرد میشود پا است.
بیماری دیابت در بلند مدت موجب کم شدن جریان خون در همه بدن میشود ولی این مشکل در پا بیشتر از جاهای دیگر خودش را نشان میدهد. همین امر موجب میشود که زخم هایی که بطور مرتب در اثر آسیب های محیطی در پای همه افراد ایجاد میشوند ولی بسرعت خوب میشوند در پای این افراد خوب نشود چون بهبود زخم به مواد غذایی و اکسیژن نیاز دارد که از راه خون به بافت ها میرسد.
میکروب ها هم زمینه را مساعد دیده و بر روی زخم ایجاد شده شروع به فعالیت کرده و عفونت ایجاد میکنند. به علت کاهش جریان خون پا گلبول های سفید هم کمتر به محل زخم رفته و دفاع ایمنی بافت کم میشود. خود بیماری دیابت هم بطور کلی دفاع ایمنی بدن را کاهش میدهد. این امر موجب گسترش عفونت در زخم و تاخیر در بهبود آن میشود.
در دیابت کاهش حس به علل اختلال در عملکرد اعصاب محیطی وجود دارد
مشکل دیگر افراد دیابتی اختلال در کارکرد اعصاب محیطی است که موجب کم شدن حس لمس در پای آنها میشود. این کاهش حس موجب خشکی و ایجاد شکاف هایی در پوست شده که زمینه را برای ایجاد زخم فراهم میکند. از طرف دیگر بیمار به علت کاهش حس کمتر متوجه آسیب های محیطی میشود. مثلا پا بدون اینکه شخص متوجه شود در مجاورت شی داغ قرار گرفته و میسوزد و یا بر روی شی برنده رفته و زخم میشود.
وقتی هم که آسیبی به پوست میرسد به علت اختلال در حس درد بیمار تا مدتها متوجه آن نمیشود و این موجب پیشرفت عفونت در زخم میشود.
یکی از محل های شایع زخم پای دیابتی در زیر شست است
اختلالات اعصاب در پای افراد دیابتی میتواند در بلند مدت موجب فلج شدن عضلات کف پا شده و این فلجی موجب تغییر شکلی های مختلفی در پا میشود. تغییر شکل یافتن پا به نوبه خود موجب میشود در موقع راه رفتن به قسمت های خاصی از کف پا فشارهای بیشتری وارد شود و این فشارها زمینه را برای بروز زخم فشاری فراهم میکنند.
اختلالات بینایی هم که از عوارض دیابت است میتواند به ایجاد این عارضه کمک کند. دید کم موجب میشود بیمار نتواند بخوبی جلوی پای خود را ببیند و پا را در موقعیت های نامناسب قرار میدهد که این موضوع احتمال آسیب دیدن پا را بیشتر میکند.
تمام این موارد دست به دست هم میدهند تا موجب شوند کف پای بیمار زخم های شدید و مقاوم به درمانی پیدا کند. زخم پای دیابتی در حدود 7-5 درصد افراد مبتلا به دیابت ایجاد میشود. این زخم ها در نهایت موجب قطع عضو در 5-0.5 درصد افراد دیابتی میگردند.
عفونت کف پای این بیماران در ابتدا محدود به پوست است ولی بعد از مدتی به بافت های عمقی و استخوان های کف پا هم سرایت کرده موجب عفونت استخوان یا استئومیلیت میشوند. در عفونت پای این بیماران بیش از یک میکروب فعالیت دارند ولی شایعترین آنها استافیلوکوک طلایی است.
دید کلی درباره ی مراقبت از پای دیابتی
علایم پای دیابتی
زمان مراجعه به پزشک
درمان مشکلات پای دیابتی
کنترل دیابت
